Ewolucja języka HTML

Język HTML 4 stał się oficjalną rekomendacją W3C w 1997 roku. Pierwsza wersja specyfikacji XHTML 1 została ogłoszona w roku 2000. Celem XHTML 1.0 ani 1.1 nie było wprowadzanie nowych znaczników ani atrybutów, ale zbliżenie składni języka HTML do XML. Miało to umożliwić twórcom oraz administratorom serwisów internetowych korzystanie z narzędzi i bibliotek dostępnych dla języka XML oraz pozwolić na większą rozszerzalność HTML - poprzez możliwość osadzania w dokumencie XHTML fragmentów pochodzących z innych specyfikacji XML (SVG, MathML, RDF). Jednak brak nowych możliwości języka, w ciągle rozwijającej się sieci, zaczął mocno doskwierać twórcom oraz producentom przeglądarek. Z tego powodu konsorcjum W3C rozpoczęło prace nad specyfikacją XHTML 2.0, która miała całkowicie zerwać z historycznymi zaszłościami języka HTML 4. Krok ten nie spodobał się producentom popularnych przeglądarek internetowych, którzy przez lata tworzyli swoje produkty tak, aby były zgodne z językiem HTML. Nie ma co ukrywać, że wprowadzenie XHTML 2.0 mogłoby być również sporym problemem dla zwykłych użytkowników, którzy nie mając zainstalowanej najnowszej wersji przeglądarki zapewne nie mogliby w ogóle wyświetlić stron zgodnych z nowym standardem. Z tych powodów prace nad XHTML 2.0 zostały ostatecznie przerwane i specyfikacja ta zapewne nigdy nie zostanie ukończona.

Problem jednak nadal pozostał. Dzisiaj Internet nie taki sam, jak w 1997 roku, kiedy dominowały statyczne dokumenty tekstowe, a multimedialność polegała na wstawieniu do artykułu kilku ilustracji. Dlatego producenci popularnych przeglądarek postanowili rozpocząć prace nad nową wersję znanego wszystkim języka znaczników - HTML tym razem już w odsłonie nr 5. Potem dla ostatecznego opracowania nowej specyfikacji powołano grupę roboczą W3C. Głównymi celami HTML5 są:

• Wprowadzenie nowych elementów dla zwiększenia interaktywności i multimedialności stron internetowych.
• Wprowadzenie nowych znaczników semantycznych, aby uczynić sieć bardziej dostępną dla wszystkich.
• Oficjalne załączenie do specyfikacji rozszerzeń, dodanych w przeszłości na własną rękę przez producentów przeglądarek, które i tak stały się już wcześniej standardem de facto.
• Bardziej szczegółowe określenie sposobu obsługi błędów, tak aby dokumenty napisane przez niedouczonych webmasterów wyświetlały się tak samo w każdej przeglądarce.
• Zachowanie kompatybilności wstecz, tak by użytkownicy starszych przeglądarek również mogli korzystać ze stron napisanych w nowym języku.